Dlaczego chciałam wziąć udział w badaniu

Tak naprawdę, sama się zgłosiłam do tego badania. Bardzo mnie zaintrygował jego opis. Z tego, czego się dowiedziałam wynikało, że jest to badanie kontekstowe, które uświadamia danej osobie, jaki jest jej styl myślenia w wybranej sytuacji. Kontekst ustala się przed rozpoczęciem badania i uzgadnia się jego dokładną treść z konsultantem MindSonar. W moim przypadku ustaliliśmy go telefonicznie, ponieważ badanie wypełniałam sama w domu na komputerze. Można oczywiście robić je obok konsultanta lub będąc z nim w kontakcie mailowo-skypowym.

Jako osoba trenująca od 4 lat sport drużynowy ultimate frisbee i biorąca regularnie udział w różnego rodzaju turniejach, w tym rangi Mistrzostw Polski czy Europy, chciałam się dowiedzieć czegoś o sobie w kontekście rywalizacji sportowej. Wiedziałam od konsultanta, że zawodnicy często sprawdzają siebie, kiedy wygrywają, przegrywają lub mają swoją szczytową bądź najsłabszą formę. Dla mnie sytuacją wyjątkową jest natomiast granie w finale turnieju, kiedy mecz toczy się o pierwsze miejsce. Stąd powstał kontekst “ja podczas finałów”.

Na czym polega badanie

W pierwszej części badania ustaliłam swoje priorytety podczas bycia w tej sytuacji. Co wtedy chcę osiągnąć, czego unikam i jak uważam, że będę się czuła, jak zrealizuję ustalone cele. Następnie każdemu priorytetowi miałam przyporządkować typ wartości, który najlepiej odzwierciedla, co mam na myśli. Innymi słowy – jaka motywacja stoi za każdym z moich celów. Do wyboru miałam takie hasła, jak: sukces, władza, społeczność, bezpieczeństwo, porządek, życie duchowe, rywalizacja… Wartości bazujące na modelu Gravesa Spiral Dynamics. Dzięki temu dopasowałam ogólnie rozumiane znaczenia moim indywidualnym priorytetom w sytuacji grania w finale.

Cała ta część trwała 30-40 minut i dopiero po niej przyszedł czas na test główny, który zajmuje około 20-30 minut i składa się 68 pytań. Może się to wydawać długo, jednak nie było to w ogóle nużące, ponieważ samo badanie jest bardzo interaktywne. Opracowano je prostym językiem i symboliczną grafiką, dzięki czemu odpowiedzi udziela się szybko i intuicyjnie.

Po odpowiedzeniu na wszystkie pytania natychmiast generowany jest raport. Zawiera on wyniki surowe wraz z ich opisową interpretacją – łącznie 30 stron informacji na temat mojego funkcjonowania podczas finałów! Z jednej strony super, z drugiej to sporo. Dlatego bardzo ważnym elementem badania jest jego konsultacja z ekspertem MindSonar.

Konsultacja może być wykonana na żywo lub przez kamerkę online, ewentualnie telefonicznie. Trwa około 20-40 minut, zależy jak się rozgadasz Ja, jako że jestem psychologiem pracującym w sporcie, byłam bardzo ciekawa różnych szczegółów. Przede wszystkim zafascynowało mnie to, że wiele elementów omawianych w raporcie dotyczy umiejętności, nad którymi niemal zawsze pracuję z moimi podopiecznymi zawodnikami: koncentracja na celu, bycie w teraźniejszości, nastawienie na dążenie do sukcesu i wiele innych. Badanie wskazuje, jak funkcjonujesz na tych różnych płaszczyznach w wybranej przez siebie sytuacji.

Co wynika z badania MindSonar

Czego można się o sobie dowiedzieć? Ja uświadomiłam sobie, że podczas grania finału na turnieju ultimate frisbee, zachowuję się zupełnie inaczej niż zazwyczaj w moim sporcie. Zdaję się dużo bardziej na samą siebie, czuję się bardziej odpowiedzialna niż zazwyczaj za całość meczu, nie potrafię znaleźć sobie wsparcia w drużynie, a do tego mam problem ze słyszeniem czegokolwiek, w tym wskazówek kolegów i koleżanek. Są to elementy, nad którymi teraz wiem, że powinnam pracować, żeby grać finały skuteczniej i bardziej satysfakcjonująco.

Z mocnych stron dowiedziałam się o sobie, że potrafię dobrze przemyśleć ruch zanim go wykonam. Do tego jestem zorientowana na cel, co daje mi wytrwałość w wykonywaniu zadań. Wiem, co zależy ode mnie i że mam duży wpływ na sytuację. Do tego koncentruję się raczej na pozytywnych aspektac, niż negatywach oraz zwracam większą uwagę na szczegóły niż ogół sytuacji. I zdecydowanie podczas gry jestem całą sobą w teraźniejszości.

Najważniejszymi wartościami, którymi kieruję się podczas finałów, są ideały, porządek, rywalizacja, uczenie się i siła. Mniej istotne jest dla mnie bezpieczeństwo, a zupełnie nieważne jest dla mnie podejście holistyczne (duchowe), co nie byłoby zgodne z moim codziennym funkcjonowaniem. To właśnie daje wyjątkowości temu badaniu – określa mój sposób myślenia tylko i wyłącznie w ustalonej sytuacji, żadnej innej.

Zastosowanie MindSonar w praktyce

Badanie to jest powszechnie stosowane w Holandii – tam powstało i staje się coraz bardziej popularne, zwłaszcza w biznesie. Zyskuje też coraz więcej zwolenników w sporcie. W Polsce wzięli udział w badaniu MindSonar m.in.: Natalia Partyka, Karol Bielecki, Przemek Saleta. Każda z tych osób jest zgodna, że dało im to naprawdę wiele informacji na swój temat i ich świadomość od razu stała się początkiem zmiany. Jest to badanie, na którego podstawie można wyciągnąć wiele praktycznych wniosków.

Wiedza na temat moich mocnych stron dodała mi pewności siebie. Wskazówki, co mogłabym rozwinąć, są natomiast konkretną informacją zwrotną, nad czym mogłabym popracować, żeby lepiej sobie radzić podczas grania w finałach. Na podstawie mojego doświadczenia wydaje mi się, że każdy sportowiec znalazłby coś przydatnego dla siebie, biorąc udział w badaniu MindSonar.

Stąd postanowiliśmy podjąć się wyzwania i dać szansę na udział w badaniu dziesięciu laureatom IV edycji konkursu stypendialnego Funduszu Natalii Partyki. Chcemy, aby nasi podopieczni sportowcy (m.in. Oskar Kwiatkowski, Izabela Marcisz, Radosław Furmański) mieli możliwość dowiedzenia się więcej na temat swojego funkcjonowania w sporcie oraz tego, co mogliby jeszcze rozwinąć, aby zwiększyć swoje szanse na kolejne sukcesy. Do tego chcemy przeprowadzić dla nich warsztaty z ekspertami dietetyki sportowej, psychologii sportu i tworzenia swojego wizerunku w mediach. Wszystko po to, aby zwiększyć ich możliwości rozwoju profesjonalnej kariery sportowej.

Projekt crowdundingowy Funduszu wraz z firmą MindSonar

Aby projekt został zrealizowany potrzebujemy wsparcia finansowego na opłacenie kosztu przyjazdu sportowców i ekspertów. W celu zebrania potrzebnych pieniędzy stworzyliśmy akcję crowdfundingową na portalu Polak Potrafi. Wystarczy, że wybierzesz jedną z nagród z naszej kampanii i wpłacisz wybraną przez siebie kwotę. Każda złotówka się liczy.

Wesprzyj razem z nami rozwój młodych, polskich sportowców! Wszystkie szczegóły znajdziesz tutaj: https://polakpotrafi.pl/projekt/warsztaty-i-nowoczesne-badania-dla-sportowcow

Artykuł Moje doświadczenie z badaniem MindSonar pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Kiedy zacząć podejrzewać, że kolega/koleżanka ma depresję?

Przez to, że coraz więcej mówi się w mediach o depresji, zwiększa się ryzyko mylnego rozpoznania tej choroby bez odpowiedniej diagnozy medycznej. Nie raz o osobie, która jest kilka dni z rzędu w złym humorze mówi się już, że „ma depresję” lub ona sama tak nazywa swój stan. Jest jednak duża różnica pomiędzy kilkudniową chandrą, a epizodem depresji.

Zgodnie z klasyfikacją DSM-V epizod dużej depresji trwa minimum dwa tygodnie. Podczas nich występuje obniżony nastrój (u dzieci i młodzieży może to być drażliwość) przez większość dnia niemal codziennie oraz/lub widoczne jest wyraźne zmniejszenie zainteresowania i satysfakcji z większości aktywności. Poza tymi podstawowymi kryteriami występują 4 lub więcej z poniższej listy:

• Zmiana masy ciała o 5% w ciągu jednego miesiąca, zmiana apetytu obecna praktycznie każdego dnia
• Bezsenność lub większa senność prawie codziennie
• Zauważalne dla otoczenia pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe, występujące niemal każdego dnia
• Utrata energii, męczliwość niemalże codziennie
• Niskie poczucie własnej wartości i/lub nieadekwatne, nadmierne poczucie winy wyrażane prawie każdego dnia
• Pogorszenie koncentracji i/lub gorsza decyzyjność niemal codziennie
• Nawracające myśli o śmierci, myśli samobójcze (z planem lub bez), próby samobójcze.

Jeśli zauważasz u swojego kolegi/swojej koleżanki kilka z powyższych wskaźników oraz spełnione są podstawowe kryteria czasu oraz obniżonego nastroju lub utraty zainteresowania aktywnością – można zacząć się martwić, czy to depresja. Pamiętaj jednak, że epizod ten musi być stwierdzony przez lekarza-psychoterapeutę, a następnie odpowiednio leczony terapią oraz często lekami. Jest to poważna choroba wymagająca leczenia i opieki, która może przytrafić się każdemu. Dlatego w pierwszej kolejności warto się zastanowić, jak doprowadzić kolegę/koleżankę do spotkania z takim lekarzem.

Jak namówić na umówienie wizyty diagnostycznej

Przekonanie osoby, która może mieć depresję, aby poszła do psychologa lub lekarza po skierowanie na diagnozę psychiatryczną jest ogromnym wyzwaniem. Nie raz, niestety, nie osiąganym. Mamy w sporcie przykre przykłady osób, które nie chciały pomocy i nie poradziły sobie ze swoim ciężarem w pojedynkę. Niemiecki bramkarz Robert Enke był jedną z nich. Przed popełnieniem samobójstwa, w pożegnalnym liście przyznał, że oszukiwał, że nie potrzebuje pomocy – potrzebował jej bardzo.

Dlaczego tak się dzieje? Ma to związek nie tylko z tym, że dana osoba może chcieć uniknąć etykiety „chora na depresję”, wstydzi się lub jest zbyt dumna, żeby korzystać z cudzej pomocy. W związku ze swoim stanem, może ona po prostu nie mieć siły i motywacji do jakiejkolwiek aktywności. A pójście do lekarza wymaga wyjścia z domu, dojazdu, rozmowy. Może to być dla niej zbyt przytłaczające, za trudne do wykonania. Dlatego tym bardziej osoba ta potrzebuje wsparcia kogoś bliskiego, żeby do tego doprowadzić.

Zawsze warto zacząć od podzielenia się swoimi obserwacjami z jakimś zaufanym dorosłym. Zastanów się wspólnie ze swoimi rodzicami lub trenerem, psychologiem, pedagogiem szkolnym, co możecie zrobić. Dobrze by było, żeby ktoś porozmawiał z rodzicami lub innymi bliskimi z rodziny danej osoby. Jeżeli dana osoba jest niepełnoletnia, to będzie musiała pójść do specjalisty z opiekunem. Poza tym ważne, aby osoba ta miała wsparcie na bieżąco, blisko siebie – w domu, w szkole, grupie sportowej.

Jeżeli masz obawy przed porozmawianiem z kimś z bliskich dorosłych (Twoich lub danej osoby), warto zadzwonić na telefon zaufania i anonimowo zastanowić się z ekspertem, co możesz zrobić. Poniżej tego artykułu znajdziesz przydatne namiary.

To, co możemy powiedzieć już teraz, to że często potrzeba indywidualnie dobranego sposobu lub trochę więcej czasu, żeby osobę z depresją namówić na wizytę u lekarza. Na pewno warto zacząć od tego, żeby ktoś z rodziny i/lub przyjaciele starali się dowiedzieć od danej osoby, co się dzieje, jak się czuje i jak jej pomóc. Można jej też delikatnie zasygnalizować, że może pomogłyby jej spotkania z psychologiem. Psycholog powinien dosyć szybko zauważyć, jeśli sytuacja jest bardziej poważna i skierować wtedy daną osobę na diagnozę psychiatryczną. A może się okaże, że już spotkania z psychologiem zmienią sposób percepcji danej osoby i sama rozmowa ze specjalistą od psychiki będzie wystarczającą pomocą.

Jak się zachowywać w bezpośrednim kontakcie

Jest kilka rzeczy, o których warto pamiętać przebywając z osobą, która może mieć depresję. O to kilka propozycji:

• Staraj się jej nie oceniać oraz nie porównywać do innych. Osoba ta już ma bardzo zaniżoną samoocenę. Zamiast tego wskazuj jej często jej mocne strony. Próbuj budować u niej wyższe poczucie własnej wartości.
• Możesz próbować namawiać daną osobę do aktywności, które wiesz, że zwykła lubić lub polubiłaby, gdyby była w dobrym stanie. Jeśli będzie się opierać, staraj się mimo wszystko robić to w niedalekiej odległości, informując ją o tym i pozostawiając otwartą furtkę do dołączenia. Pamiętaj, że osoba ta może naprawdę czuć się bezsilnie i nie robi Ci na złość nie przychodząc. Dobrze jednak, żeby miała wybór i możliwość dołączenia.
• Pod żadnym pozorem nie zachęcaj jej do aktywności destrukcyjnych. Alkohol, narkotyki i wszelkie używki działają bardzo silnie i odcinająco na osoby w chorobie o podłożu psychofizycznym. Wszelkie zachowania ryzykowne, które mogą doprowadzić do bólu, cierpienia lub śmierci – również są bardzo niebezpiecznym pomysłem dla osoby z obniżonym nastrojem.
• Bądź dostępna/dostępny, interesuj się, bądź blisko. Osoba ta może nie być w stanie docenić Twojej obecności na bieżąco, jednak to jest tak naprawdę to, czego potrzebuje najbardziej. Dlaczego? Ponieważ dajesz jej poczucie, że nie jest sama i są osoby w jej otoczeniu, którym na niej zależy.
• Słuchaj, obserwuj i staraj się rozumieć. Osoba w depresji może nie mieć siły na rady i ich wcielanie w życie. To, co często jej wystarcza, to że ktoś się nią interesuje i stara się z nią współodczuwać. Uważaj jednak przy tym na siebie. Pamiętaj, że nie zastąpisz psychoterapeuty. Twoją główną rolą jest przyjacielskie wspieranie oraz pokazywanie, że w nią wierzysz. Swoje problemy powinna ona jednak rozwiązać pod opieką specjalistów.

Co mówić

Bardzo często najtrudniejszym dylematem okazuje się mówienie. Co mówić, żeby wesprzeć? Jak nie zranić przez przypadek uczuć osoby z zaniżonym poczuciem wartości? Bardzo w tej kwestii pomaga poniższy plakat przygotowany przez serwis poświęcony walce z depresją ISTHIS.

Na koniec chcielibyśmy podkreślić, że KAŻDA forma wsparcia, jaką okażesz osobie, u której podejrzewasz lub stwierdzono depresję, jest dobra. Nawet jeśli powiesz coś nie tak lub w czymś zabrniesz za daleko – zawsze możesz przeprosić i przyznać się, że nie do końca wiesz jak pomóc, co mówić i jak się zachować. Jest to trudna sytuacja i obydwie strony o tym wiedzą. Ważne jest jednak to, że reagujesz i chcesz danej osobie pomóc. Zdecydowanie lepiej jest popełniać w tej sytuacji błędy w mowie czy czynach, niż siedzieć bezczynnie i udawać, że nie widzisz, co się dzieje.

Dlaczego? Ponieważ osoba z depresją bardzo prawdopodobnie sama nie poprosi o pomoc. Możliwe też, że nie będzie chciała na początku rozmawiać o swoim stanie czy przyjąć jakiejkolwiek formy wsparcia. Tu ważna jest jednak Twoja cierpliwość oraz determinacja. Często osoba z długotrwale obniżonym nastrojem po jakimś czasie zaczyna rozumieć, że sama sobie nie poradzi. Dopiero wtedy daje się namówić na wizytę u lekarza, psychologa lub od razu psychiatry. I za jakiś czas może doceni też Twoją pomoc. A nawet jeśli nie – to najważniejsze jest to, że możliwe, że uratowałeś/uratowałaś jej życie.

Dlatego życzymy Ci dużo empatii i nie zrażania się. Pamiętaj, żeby w razie jakichkolwiek wątpliwości nie zwlekać i skorzystać z pomocy ekspertów. Poniżej podajemy przydatne namiary.

https://forumprzeciwdepresji.pl/wazne-telefony-antydepresyjne 

POMOC

Bibliografia:

DSM-V, 2013

http://sposobynadepresje.pl/

IS THIS

Artykuł Co robić, gdy Twój znajomy sportowiec ma depresję? pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Dlatego postanowiliśmy przygotować kilka praktycznych wskazówek dla wszystkich osób działających w sporcie. Specjalnie od psychologa sportu, Julianny Czapskiej:

Trzy zasady tworzenia dobrych relacji w sporcie

1. Słuchaj i mów uważnie

Najwięcej nieporozumień między ludźmi wynika z błędów w komunikacji. W sposób najbardziej podstawowy można podzielić je na pomyłki wynikające z błędu osoby mówiącej lub osoby słuchającej.

Przykłady błędów w przekazywaniu informacji: mówienie zbyt ogólnie, podawanie zbyt wielu szczegółów na raz, niejednoznaczne określenie odbiorcy, pozostawianie miejsca na domysły, wielokrotne zmienianie wątków, mówienie w dużych emocjach, mówienie za cicho, za głośno lub niewyraźnie.

Przykłady błędów w odbieraniu informacji: słuchanie czegoś innego, wykonywanie jednocześnie innej czynności, nie patrzenie na mówiącego, mówienie w tym samym czasie, myślenie o czymś innym, brak koncentracji na zapamiętaniu informacji, wybiórcze zapamiętywanie tylko niektórych fragmentów.

Różnorodność błędów komunikacyjnych jest ogromna i trudno się ich wystrzec całkowicie. Jest jednak kilka prostych rzeczy, które możesz wprowadzić do swojego sposobu komunikowania się już teraz, żeby było Ci łatwiej tworzyć dobre relacje:

• Dobieraj słowa uważnie. Każde z nich ma bowiem znaczenie i dużą moc. W zależności od tego, co powiesz możesz równie łatwo kogoś wesprzeć czy uratować, jak i zranić na wiele lat.
• Miej świadomość, jaki jest cel Twojej wypowiedzi, komu chcesz ją przekazać i dlaczego.
• Jeśli chcesz, aby odbiorca naprawdę dobrze Cię zrozumiał, przekaż informację jak najbardziej prosto, konkretnie i bezpośrednio.
• Słuchając patrz na mówiącego, żeby nie pominąć nic zarówno z mowy werbalnej, jak i niewerbalnej.
• Podczas słuchania koncentruj się tylko na słuchaniu ze zrozumieniem.

2. Szanuj i ufaj

Dobre relacje opierają się na wzajemnym szacunku i zaufaniu. W sporcie, w ferworze gonienia za wynikami, dużej intensywności przygotowań, różnych przeszkód oraz dużych emocji – często się o tym zapomina. A są to niezwykle ważne podstawy budowania więzi społecznych.

Mówiąc o tych podstawach mam na myśli kilka aspektów. Pierwszym jest ufanie osobom w Twoim sztabie sportowym i bliskim otoczeniu, że wszyscy działacie we wspólnym kierunku i macie różne role, ale jeden cel. Takie poczucie zaufania sprawia, że dużo łatwiej o dobry rozwój. Brak wzajemnego zaufania prowadzi z kolei do różnego rodzaju problemów w grupie, które mogą ten rozwój sportowy skutecznie hamować. Dlatego zaufanie w zespole i najbliższym otoczeniu zawodnika jest tak ważne.

Kolejnym ważnym aspektem jest szanowanie poświęcanego czasu oraz wysiłku przez osoby współpracujące z Tobą i/lub będące pod Twoją opieką. Warto je doceniać na bieżąco i starać się, żeby każdy czuł się dobrze w tej współpracy. Chodzi tu zarówno o bycie wdzięcznym, jak i tworzenie odpowiednich warunków do pracy dla każdej ze stron.

3. Wspieraj i doceniaj

Posiadanie wsparcia emocjonalnego jest czymś niezastąpionym w rozwoju. Dlaczego? Ponieważ daje nam ono poczucie bezpieczeństwa. A to z kolei pozwala nam próbować nowych rzeczy i popełniać błędy, na których możemy się uczyć. Dlatego dawanie sobie nawzajem wsparcia jest tak ważne w grupie sportowej. Dobrze jest to robić na bieżąco, udowadniając to zarówno w rozmowie, gestach i czynach.

Docenianie siebie nawzajem wpływa też pozytywnie na atmosferę w zespole. Jest to dobre źródło motywacji do rozwoju, a przy tym podstawa do powstania przyjacielskich więzi. A posiadanie przyjaciół w swoim sporcie to natomiast jedna z większych wartości, które zostają na całe życie, a zarazem kolejna motywacja do trenowania. W końcu dużo bardziej chce się starać, kiedy robi się to z ludźmi, których się lubi.

Podsumowując

Jak widać, dobre relacje w sporcie budujemy w oparciu o szacunek i zaufanie, poprzez uważne rozmawianie ze sobą oraz wzajemne wspieranie się i docenianie. Warto dbać o te podstawy z kilku względów:

• Ponieważ dobrze być w dobrych stosunkach z ludźmi, z którymi dzielisz swoją pasję.
• Trenując sport na poważnie spędzasz większość dni w roku w swoim środowisku sportowym – a stosując powyższe wskazówki możesz sobie ten czas umilić.
• Tak, jak to było zaznaczone kilkakrotnie powyżej oraz w oddzielnym artykule – pozytywne więzi i wsparcie sprawiają, że jest większa motywacja do rozwoju oraz łatwiej się robi postępy.
• Może dzięki temu zawrzesz przyjaźnie na całe życie. A to jest wartość sama w sobie!

Mamy nadzieję, że wystarczająco Cię przekonaliśmy do wdrożenia tych trzech zasad tworzenia dobrych relacji w sporcie. Trzymamy kciuki i życzymy samych pozytywnych więzi!

Fot. Zuzanny Czapskiej użyta za zgodą właścicielki, pobrana z jej profilu publicznego.

Artykuł 3 zasady tworzenia dobrych relacji w sporcie pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Wskazówka 1. Ułóż swoją hierarchię.

Z jednej strony rok wydaje się długi, z drugiej jednak wszyscy cierpimy na brak czasu. Stąd dużym błędem jest stawianie sobie wielu celów na raz. Jeśli mamy dużo pomysłów i nie wiemy, od czego zacząć, dobrze jest na początku zrobić sobie listę priorytetów – czyli wypisać wszystkie pomysły i ułożyć je w kolejności. Warto to zrobić jak najkonkretniej, nazywając dokładnie to, co chcesz osiągnąć. Natomiast aby ustalić hierarchię, spójrz na tę listę pod dwoma kątami:

• Czy któreś z tych celów mają termin, w którym muszą zostać zrealizowane?
• Jak byś je ustawił(a) po kolei, począwszy od tego celu, który chcesz zrealizować najbardziej.

Wskazówka 2. Miej nad tym kontrolę.

Zastanów się teraz nad dwoma rzeczami. Czy każdy z tych celów jest realny do osiągnięcia? I czy każdy z nich W PEŁNI zależy od Ciebie? Jeśli przy którymś z celów, na któreś z tych pytań Twoja odpowiedź jest negatywna, to prawdopodobnie musisz go przedefiniować lub wykreślić. Bardzo ważne jest, żebyś miał(a) jak największy wpływ na to, czy realizacja celu dojdzie do skutku. Taki rodzaj celu nazywa się Mistrzowskim i jest alternatywą do celów wynikowych. Czym się one różnią? Poniżej przedstawiamy przykłady, jak można ten sam rezultat nazwać na te dwa sposoby.

CELE WYNIKOWE: Wygrywam mistrzostwa kraju. Robię lepszy czas niż mój największy rywal. Dostaję się do reprezentacji Polski.

CELE MISTRZOWSKIE: Podczas mistrzostw kraju koncentruję się tylko na wykonywanym zadaniu i daję z siebie 100%. Codziennie robię coś więcej niż zwykły trening, aby być lepszym od mojego największego rywala. Każdego dnia robię coś, co przybliży mnie do dostania się do reprezentacji Polski.

Jak pewnie zauważyłeś/aś, cele mistrzowskie są bardziej zorientowane na to, co rzeczywiście możesz zrobić i nie zależy od nikogo innego. Do tego wszystkie cele ujęte są w czasie teraźniejszym. Dlaczego? Abyś już podczas tworzenia swojego celu czuł(a), jak go osiągasz. Dzięki temu możesz poczuć zalążek satysfakcji, która będzie Ci towarzyszyć w drodze do realizacji planu. Jest to dodatkowe wzmocnienie dla Twojej motywacji.

Wskazówka 3. Upewnij się, że naprawdę tego chcesz.

Cele, które sobie stawiasz powinny być tylko Twoje. Ważne, żebyś chciał(a) je zrealizować przede wszystkim dla siebie. Aby tak było musisz naprawdę tego chcieć. Jak sprawdzić, czy to jest Twój wymarzony cel? Ujmij go jak najkonkretniej w czasie teraźniejszym liczby pierwszej – tak, jak w powyższych przykładach. Jeśli wypowiadając swój cel na głos zaczynasz czuć motylki w brzuchu lub ekscytację w innej formie, to prawdopodobnie znaczy, że naprawdę tego pragniesz. Jeśli nic takiego się nie pojawia – wykreśl ten cel lub spróbuj go zmodyfikować, aby tak było.

Wskazówka 4. Lepiej mniej, ale konkretniej.

Kiedy stworzysz swoją hierarchię i upewnisz się, że masz kontrolę oraz naprawdę chcesz każdej z tych rzeczy, wybierz z tej listy maksymalnie 3-4 pierwsze punkty. To będą Twoje cele na ten rok. Może to być też tylko punkt pierwszy. Dlaczego? Nawiązując do pierwszej wskazówki – może Ci nie starczyć czasu na realizację całej listy. To natomiast może sprawić, że zamiast cieszyć się z osiąganych celów będziesz się frustrował(a), że nie zrealizujesz ich wszystkich. Dlatego, zamiast dodawać sobie powodów do stresu, skoncentruj się tylko na najbliższym z nich. Dużo lepiej wykonujemy daną rzecz, kiedy myślimy tylko o niej. Do kolejnego celu przejdziesz jak osiągniesz cel numer 1.

Wskazówka 5. Rozpisz plan.

Dla jednych jest to najprzyjemniejsza część, dla innych trochę żmudna. Polega ona na tym, że po ustaleniu swojego celu głównego, trzeba jeszcze się zastanowić, jaka droga Cię czeka, aby ten cel osiągnąć. Warto rozpisać/rozrysować to sobie na kartce, aby mieć klarowny obraz, co z czego wynika i jak dużo będzie to od Ciebie wymagało. O to lista pytań, na którą warto sobie odpowiedzieć:

• Kiedy planujesz osiągnąć dany cel?
• Czego, kogo i jakich umiejętności potrzebujesz, aby w ogóle zacząć swoją drogę w jego kierunku?
• Co może być trudne?
• Jak pokonasz ewentualne przeszkody?
• Jakie kroki po kolei musisz wykonać, aby to dobrze zrealizować?

Po odpowiedzeniu na powyższe pytania możesz czuć się rzeczywiście przygotowany/a. Pomoże Ci to ustalić, co musisz zrobić, aby osiągnąć wymarzony cel. Z kolei zastanowienie się nad różnymi scenariuszami (również tymi czarnymi) sprawi, że mniej rzeczy Cię zaskoczy i w razie czego będziesz wiedział(a) z czego skorzystać, aby sobie poradzić. Najważniejsze jest natomiast ustalenie, jakie kolejne kroki musisz przejść. Każdy krok jest bowiem mniejszym celem. Jak będziesz w danym punkcie, koncentruj się tylko na nim. W końcu po to sobie to rozpisałeś/aś – żeby wiedzieć, co robić tu i teraz, aby przybliżyć się do swojego celu głównego.

Czy naprawdę posiadanie celu jest takie ważne?

Po przeczytaniu tego wszystkiego może się nasuwać jedno pytanie: czy naprawdę potrzebuję mieć jakikolwiek cel? Odpowiadamy wprost: tak. Cel nadaje sens i pomaga uporządkować naszą rzeczywistość. A sportowcy tym bardziej potrzebują wsparcia w tych kwestiach, żeby się nie zagubić w zawodniczej rutynie. Cele motywują też do działania i jak są dobrze postawione, to ułatwiają bycie pozytywnie nakręconym każdego dnia. Dzięki nim również wiemy, na jakich małych krokach się koncentrować, które przybliżą nas do realizacji celu głównego.

Dlatego pozwól sobie na chwilę refleksji i zastanów się, co chcesz zrealizować w nadchodzącym roku. Mamy nadzieję, że ten artykuł pomoże Ci to nazwać. Powodzenia!

Artykuł Jakie cele postawić sobie w Nowym Roku pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Potrzeba autonomii

Pierwsza z nich jest związana z naturalną, ludzką potrzebą bycia wolnym i niezależnym. Mianowicie sport, który uprawiasz, powinien być Twoim wyborem. Jeśli to trenerzy lub rodzice odkryli w Tobie predyspozycje do danej dyscypliny, to i tak powinna być Twoja decyzja, czy ją lubisz i chcesz się w nią zaangażować. W końcu to Ty poświęcisz na to swój czas i energię – dobrze, żebyś robił(a) to z przyjemnością.

Jeśli trenowanie spełnia Twoją potrzebę autonomii, to prawdopodobnie zgodzisz się z tymi stwierdzeniami:

• To Twój wybór, że trenujesz ten sport
• Skoro wybrałeś/aś tę dyscyplinę, to za coś ją bardzo lubisz
• Twój sport kształtuje to, kim jesteś i w jakim kierunku się rozwijasz

Potrzeba kompetencji

Sport uczy nowych umiejętności i każdy trenujący chce czuć, że staje się w nich coraz lepszy/a. Potrzeba kompetencji jest realizowana, jeśli tak się dzieje. Jest więc bezpośrednio związana z poczuciem, że się rozwijasz. To tłumaczy, dlaczego mamy dużo większą motywację do trenowania na początku naszej kariery sportowej – kiedy postępy są widoczne z treningu na trening. Dlatego tak ważne jest dbanie o stały rozwój – a o tym, jak to robić, pisaliśmy tutaj.

Nie musisz się martwić o realizowanie potrzeby kompetencji w swojej dyscyplinie sportu, jeśli poniższe twierdzenia odzwierciedlają Twoją sytuację:

• Sport uczy Cię wielu umiejętności fizycznych, technicznych, taktycznych i psychologicznych
• Kompetencje, które wyciągasz ze sportu, przydają Ci się również w życiu codziennym
• Każdy trening i zawody to doświadczenia, które Cię czegoś uczą

Potrzeba relacji

Ostatnia z potrzeb może się wydawać najmniej istotna, a jednak historie ludzkie pokazują, że często jest kluczowa. W końcu człowiek jest istotą społeczną. Sport jest natomiast środowiskiem, w którym ludzie się spotykają. Nie da się uniknąć innych osób – trenerów, drużyny, rywali, kompanów do trenowania. Ba! Wiele zawodników spędza ze swoją grupą treningową więcej czasu w ciągu roku niż z rodziną. To, jakie są więzi w tej grupie jest więc bardzo ważne. Bardzo często to właśnie dobre relacje ze sztabem szkoleniowym i innymi zawodnikami nakręcają nas do dalszego trenowania i szybszego robienia postępów. Z drugiej strony natomiast, łatwiej się odpuszcza trening, na którym mamy spotkać skłóconego kolegę czy nielubianego trenera.

Twoje potrzeby relacji są natomiast dobrze realizowane, jeśli te zdania opisują Twoją rzeczywistość:

• Lubisz chodzić na treningi między innymi ze względu na ludzi, których na nich spotykasz
• Twoje relacje ze sztabem szkoleniowym i grupą treningową są oparte na wzajemnym szacunku i możesz je uznać za pozytywne
• Przebywając w otoczeniu ludzi z Twojego sportu czujesz się dobrze

Czy zostaniesz w swoim sporcie na dłużej?

Jeśli jesteś w stanie się utożsamić z każdym z przykładowych stwierdzeń, to prawdopodobnie trenujesz sport, w którym sam/a z siebie chcesz być coraz lepszy/a. Gratulacje! W takim razie wydaje się, że dziedzina, w której się rozwijasz spełnia Twoje potrzeby autonomii, kompetencji i relacji – a więc nikt nie musi Cię do niej namawiać.

Jakby nie było jednak, sytuacja lubi się zmieniać i warto być czujnym. Jeżeli Twoja motywacja spadła i utrzymuje się na niższym poziomie przez kilka dni lub dłużej, to warto zweryfikować, co się dzieje. Mamy nadzieję, że z powyższymi wskazówkami będzie Ci łatwiej to ustalić. W razie jakichkolwiek wątpliwości jednak, warto zwrócić się o pomoc do psychologa sportu, rodzica czy trenera. Również w procesie zmian możesz potrzebować tych osób, jako wsparcia. A w przypadku ograniczonych możliwości lub pytań – pisz do nas śmiało.

Źródło:

Na podstawie teorii samo-determinacji Deci i Ryan

Artykuł Jakie 3 potrzeby musi spełniać Twoja dyscyplina sportu pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Jest to dynamiczny sport bezkontaktowy rozgrywany na trawiastym boisku, na którym rywalizują ze sobą dwie siedmioosobowe drużyny. Zadaniem zespołu atakującego jest podawanie sobie dysku i złapanie go w strefie przeciwnika po drugiej stronie stumetrowego boiska – tym sposobem zdobywa się punkt. Przeciwnicy starają się natomiast przejąć dysk lub doprowadzić do jego straty, aby przejść do ataku. Więcej dowiesz się na ultizone.pl.

Na czym polega Spirit of the Game

Spirit of the Game to zbiór reguł porządkujący grę, porównywany często do zasad fair play. Rzeczywiście opiera się on przede wszystkim na wzajemnym szacunku i traktowaniu się nawzajem tak, jak chciałoby się być samemu traktowanym w sporcie. Jest to jednak coś więcej niż sam kodeks etyczny.

Przede wszystkim dlatego, że w ultimate frisbee nie ma sędziego – każdy zawodnik samodzielnie odpowiada za jakość gry i przestrzeganie zasad. Wszyscy muszą się zapoznać z SOTG i zrozumieć, jak w rzeczywistości rozstrzyga się kwestie sporne według tego regulaminu.

SOTG reguluje każde zdarzenie boiskowe w prosty sposób: jeśli osoby dojdą do porozumienia to robi się X, a jeżeli nie (jedna zgłosi przewinienie, druga jemu zaprzeczy), to robi się Y, a spór rozstrzyga się po meczu.

Dodatkowo, aby zasady Spirit of the Game rzeczywiście były respektowane, po każdym meczu następują kolejno dwa kroki: kółko pomeczowe oraz drużynowe wystawienie oceny drużynie przeciwnej. Pierwsze polega na tym, że bezpośrednio po grze kapitanowie omawiają przy obydwu drużynach, co w danym meczu było pozytywne, co można by było poprawić oraz, czy zachowane zostały zasady SOTG. To jest również moment, kiedy można wyjaśnić niedokończone spory z boiska.

Następnie, uwzględnia się to we wzajemnej ocenie Spiritu. Ocenia się go na skali 0-4, gdzie zero oznacza zachowanie „słabe”, a cztery – „doskonałe”. Na koniec turnieju oceny są podliczane, wyciągane są średnie i najlepsze drużyny otrzymują nagrody, które są tak samo istotne, jak te za zdobycie podium. Formularz SOTG zawiera natomiast pięć aspektów:

1. Znajomość zasad i ich użycie w grze.
2. Faule i kontakt fizyczny.
3. Uczciwość i gra fair play.
4. Pozytywne nastawienie i samokontrola.
5. Komunikacja.

Czego uczy SOTG na co dzień

Brak sędziów i zasady Spirit of the Game rozwijają u zawodników umiejętności kooperacji, asertywności oraz sprawnego szukania kompromisów – i to będąc w sportowych emocjach. Dowiedziono, że gracze ultimate przenoszą te zdolności również do codzienności poza boiskowej. Lepiej sobie radzą w wyjaśnianiu sporów niż uczestnicy standardowych sportów drużynowych z sędziami . Do tego częściej podchodzą do ludzi z zaufaniem i szacunkiem oraz szukają rozwiązań jak najmniej szkodliwych dla obydwu stron.

Z punktu widzenia psychologii sportu SOTG jest niezwykle wartościowym narzędziem. Nadaje on normy prawidłowego zachowania na boisku. Zwraca uwagę, jak powinien reagować zawodnik pod presją i jest w tym dosyć surowy. Brak kontroli nad negatywnymi emocjami, wybuchowym temperamentem czy agresywnym tonem głosu są tutaj niedopuszczalne. Zachowania tego typu uznaje się za łamanie zasad i psucie konceptu gry. Ważne jest, aby szanować zarówno siebie, pozostałych zawodników, jak i rywalizację sportową samą w sobie.

Jak korzystać z SOTG poza ultimate frisbee

SOTG oficjalnie wykorzystywany jest tylko w sportach z dyskiem, ale nic nie stoi na przeszkodzie, aby przenosić go do innych dyscyplin. Jest to świetna inspiracja wszędzie tam, gdzie nie musi być sędziego – a więc w każdym sporcie, traktowanym amatorsko. Trenerzy z Akademii Ferajna zaczęli wprowadzać swoją wersję Spirit of the Game na organizowanych przez nich rozgrywkach dziecięcej piłki nożnej. Udało się to z niezwykłym powodzeniem, o czym można przeczytać w Eurosporcie.

Więcej na temat Spirit of the Game:

Frisbee.pl (po polsku)

WFDF (po angielsku)

USA Ultimate (po angielsku)

Artykuł Międzynarodowy dzień Spirit of the Game pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Aby zrozumieć sens swojego działania warto odpowiedzieć na dwa pytania, które są kluczowe dla motywacji:

• Dlaczego to robisz?
• Po co to robisz?

Dlaczego

Odpowiedzi na pytanie “dlaczego” związane są z naszymi motywami, przez które zaczęliśmy daną aktywność. Co spowodowało, że wciąż chcesz to robić? Z jakiego powodu to polubiłaś/polubiłeś? Z jakich przyczyn zaczęłaś/zacząłeś i to kontynuujesz? Pytania te dotyczą w dużej mierze przeszłości, naszych wrażeń i odczuć.

Po co

“Po co” nakierowuje nas natomiast na przyszłość. Jaki widzisz cel Twojej aktywności? Co chcesz osiągnąć i po co? Wraz ze zwiększaniem się naszego zaangażowania i mijającym czasem pytania o cele stają się równie ważne, co te o motywy. Najlepiej mieć świadomość odpowiedzi na każde z nich oraz co jakiś czas je uaktualniać – w końcu to Cię nakręca do tego, że się starasz i chcesz to robić.

Rodzaje motywacji

Kiedy już nadamy sens naszym działaniom, warto sprawdzić, do jakiego rodzaju motywacji można go przypisać.

Jak widać na powyższym obrazku – najsilniejsza jest motywacja wewnętrzna. Ta, która związana jest z naszą pasją do danej aktywności, czerpaniem przyjemności prosto z niej. To te pozytywne uczucia dają największe prawdopodobieństwo, że będziemy chcieli dalej się rozwijać w danej dziedzinie.

Dobrym uzupełnieniem dla motywacji wewnętrznej są motywy związane z dodatkowymi korzyściami, które daje nam dana czynność. Na przykład: rozwój różnych umiejętności i pewności siebie, pozytywne relacje z ludźmi, sukcesy itp. Warto jednak wiedzieć, że nie zostanie się na długo w sporcie i w żadnej innej aktywności, w której naszym rozwojem steruje tylko motywacja zewnętrzna bez wewnętrznej.

Dbaj o to

Zastanów się, jakie są Twoje odpowiedzi na pytania “dlaczego” i “po co” uprawiasz sport oraz spójrz, jak te odpowiedzi rozkładają się na osi motywacji. Może trzeba coś zmienić lub zwrócić większą uwagę na czerpanie przyjemności z trenowania? Wiedz, że duże spadki motywacji w kierunku tej najsłabszej trudno się odbudowuje – znacznie łatwiej dbać o swoją motywację na bieżąco, utrzymując ją w miarę stabilnie na odpowiednio wysokim poziomie. Dlatego dbaj o nią i czerp motywację z jej silniejszej strony!

Artykuł Co powinno być podstawą Twojej motywacji pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Zaczynamy nową serię ćwiczeń na bycie bardziej uważnym*. Będziemy je publikować w soboty, ale korzystaj z nich najlepiej po trochu każdego dnia. W końcu systematyczność buduje nawyki 

*Uważność (mindfulness) pomaga zarówno w życiu codziennym, jak i w sportowych wyzwaniach. Dzięki niej możesz nauczyć się być bardziej obecnym i skoncentrowanym na tym, co robisz oraz co się dzieje tu i teraz. Umiejętność takiej koncentracji to natomiast jeden z kluczy do osiągania sukcesów w sporcie. A ćwicząc ją w obszarach poza-treningowych przyjdzie Ci ona znacznie łatwiej podczas wysiłku 

#uważność #blogstartowy #uważnośćstartowa

Artykuł Uważność startowa pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Co jest trudnego w byciu kontuzjowanym w sporcie

Sytuacja bycie kontuzjowanym jest skomplikowana na wielu poziomach i zazwyczaj niesie za sobą negatywne emocje. Przede wszystkim dlatego, że zmusza nas do rezygnacji z treningów. Zawodnik może mieć przez to poczucie marnowania czasu i opóźniania swojego rozwoju sportowego. Poza tym zabrania mu się robienia czegoś, co lubi i nie jednej osobie nadaje sens życia. W dodatku osoba ta jest postawiona w sytuacji niepewności, ponieważ rzadko kiedy ma jasność, kiedy będzie z powrotem zdrowa i gotowa do powrotu do sportu. Do tego dochodzi wiele utrudnień organizacyjnych i ogólna niewygoda. Można śmiało mówić, że uraz niesie za sobą nie tylko ból fizyczny, ale również psychiczny.

Coraz częściej w psychologii zwraca się uwagę, że stadia, przez które przechodzą osoby z urazem są takie, jak w reakcji traumatycznej czy żałobie (Blecharz, 2008, za: Kubler-Ross, 1969). Najpierw jest zaprzeczenie i izolacja – osoba nie chce dopuścić do świadomości, że coś jej się stało. Dalej pojawia się gniew oraz negocjacje (ze specjalistami, bliskimi, ze sobą), co można i czego nie można. Nie raz przychodzi też moment kojarzony z depresją – obniżony nastrój, spadek motywacji, czarne myśli. Na końcu przychodzi kluczowy moment pogodzenia się z zaistniałą sytuacją lub przedłużony stan zrezygnowania. Stadia te mogą się mieszać i powtarzać.

Jak widać, bycie kontuzjowanym to naprawdę trudny czas w życiu sportowca. Dlatego jedną z najistotniejszych kwestii jest dawanie wsparcia takiej osobie i żeby potrafiła ona takie wsparcie przyjąć. Tu znajdziesz cenny wpis o tym, jak wspierać sportowców (i nie tylko), jeśli widzisz ryzyko stanów depresyjnych.

Odbiór sytuacji

To, jak człowiek przechodzi przez proces kontuzji zależy od wielu czynników: jak poważny jest uraz, na jak długo go wyklucza z normalnego funkcjonowania, jakie otrzymuje wsparcie, w jakiej jest sytuacji życiowej i innych. W dużej mierze przeżywanie tego zależy jednak od niego samego. Na ile ma rozwinięte umiejętności radzenia sobie z trudnościami, jakie ma nastawienie oraz, czy potrafi prosić i korzystać z pomocy innych osób.

Psycholog sportu i zarazem profesor na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz krakowskim AWF, Jan Blecharz, zwraca także uwagę na to, że ludzie różnią się tym, jak odbierają swoją sytuację urazu. Percepcja ta może być:

• bagatelizująca,
• nastawiona na emocje,
• refleksyjna pesymistyczna,
• refleksyjna optymistyczna.

Osoba bagatelizująca swój uraz przedłuża etap zaprzeczania, że cokolwiek się stało. Radzi sobie z kontuzją twierdząc, że nic jej nie jest i nic musi z tym robić. Często nie chce niczyjej pomocy, sama też niewiele robi, aby przyspieszyć proces leczenia – w końcu „nie ma nic do leczenia, a ból sam przejdzie”.

Kontuzjowany nastawiony na emocje z kolei bardzo przeżywa sytuację. Może mieć bardzo zmienny nastrój i przeplatać sprzeczne ze sobą reakcje. W jednej chwili jest gniewny i sfrustrowany, w kolejnej użala się nad sobą i szuka zainteresowania innych. Często taka osoba bardziej koncentruje się na emocjach i odczuciach, niż na rzeczywistym działaniu aby poprawić swój stan.

Refleksyjni kontuzjowani to tacy, którzy przechodzą przez kolejne stadia przeżywania traumy starając się aktywnie działać w procesie rehabilitacji. Szukają przyczyn urazu, sprawdzają różne opinie specjalistów, korzystają ze wsparcia i wkładają wysiłek w przyspieszenie leczenia.

Ci bardziej pesymistyczni mogą się łatwiej zniechęcać i nie wierzyć w pełne powodzenie wychodzenia z kontuzji, trudniej im też wyobrazić sobie pełne wyleczenie.

Osoby nastawione optymistycznie wierzą w powodzenie procesu leczenia, konsekwentnie realizują założenia rehabilitacji, nie podważając ich i koncentrując się na kolejnym małym celu. Potrafią też korzystać ze wsparcia. W porównaniu do pozostałych sposobów percepcji ta przynosi najwięcej korzyści i wiele badań wskazuje, że rzeczywiście przyspiesza proces rehabilitacji.

Niebawem pojawi się kolejna część z serii dedykowanej kontuzjom – poruszymy w niej temat, jak zmienić tę sytuację w coś pozytywnego. Jeżeli chcesz być na bieżąco, to obserwuj nas na Facebook’u i Instagramie. Tymczasem zastanów się, która z powyższych percepcji dotyczy Ciebie i jak Ty przeżywasz bycie kontuzjowanym/ą. Już świadomość tego sprawi, że będzie Ci łatwiej przechodzić przez proces kontuzji. W razie jakichkolwiek pytań zachęcamy również do kontaktu z nami. Trzymamy kciuki!

Bibliografia:

Jan Blecharz Sportowiec w sytuacji urazu fizycznego (2008).

Artykuł Co jest trudnego w byciu kontuzjowanym w sporcie pochodzi z serwisu Blog Startowy.

Wygraj nagrody od Natalii Partyki i stwórz razem z nami swoją opaskę startową!

Napisz w komentarzu pod zdjęciem na Facebook’u hasło lub zdanie, które gdybyś usłyszał(a)/przeczytał(a) tuż przed startem, to pomogłoby Ci ono dobrze się skoncentrować i dać z siebie wszystko podczas zawodów 

Do tego polub Blog Startowy na FB oraz udostępnij zdjęcie konkursowe dodając hasztagi: #opaskastartowa #blogstartowy #słuchajlamy 

Artykuł Konkurs – wygraj nagrody od Natalii Partyki pochodzi z serwisu Blog Startowy.